1 juli - 7 juli 2019

Maandag 1 juli:
Vandaag zouden we eigenlijk stage hebben, maar na overleg met Nederland en met John van het ziekenhuis, mochten we met z'n alle thuis blijven. Emma, Felicia en Lidia zouden vandaag namelijk nog de hele dag aan het reizen zijn (van Accra naar Kwati) en Anouk, Sophie en ik wilden graag thuis zijn als zij thuis kwamen. Bovendien voelde ik mij nog steeds niet de oude, dus voor mij was het wel slim om nog een extra dag thuis te blijven. 
Vannochtend kregen we bericht van Marleen dat ze veilig in Nederland aangekomen was en dat ze nu naar de doktor ging. Van Emma en Felicia kregen wij mee dat alles goed verlopen was in Accra en dat zij, nadat ze bij de grote supermarkt geweest waren, op weg zouden gaan naar huis. Anouk, Sophie en ik ontbeten met z'n 3e. We hadden ei met geroosterd brood gemaakt. Na het ontbijt deed iedereen iets voor zichzelf. Ik ging douchen en keek een serie op Netflix. Terwijl ik aan het kijken was naar mijn serie, viel ik even kort in slaap. Mijn middagdutje zat er dus weer op. Na het dutje keek ik de aflevering af en las ik mijn blog na. Vervolgens zette ik de blog online en begon ik met het schrijven van een nieuwe. Toen ik hiermee klaar was, luisterde ik eventjes muziek. Vervolgens ging ik met Sophie naar het dorp om boodschappen te doen. Nadat we terug waren, maakten we bananenpannenkoekjes als lunch. Dat was een tijd geleden, dat we dat op hadden zeg. Na nog wat nagetafeld te hebben, besloten we om popcorn te maken. We hadden namelijk hele gesprekken gevoerd over allemaal lekkere dingen, dat we misten uit Nederland. Hierdoor kregen we trek haha. Toen Sophie begonnen was met het maken van de popcorn, hoorde we ineens Nederlandse stemmen! Emma en Felicia stonden voor de deur😱🎉. Ze hadden onder andere chips en chocoladecakejes meegenomen uit Accra!! 😍 Nadat zij zich omgekleed hadden, aten we met z'n alle popcorn en praatten we elkaar bij. Hierna gingen Emma, Sophie, Anouk en ik een Nederlandse film kijken. Felicia lag toen even op bed. Toen de film afgelopen was, was het alweer half 7. De hoogste tijd om eten te koken dus. Ik sneed alles en Sophie gooide het in de pan. Nog steeds hadden we geen licht in de (eet)kamer. De peer die 24/7 aan stond, hadden Sophie en ik er dus uitgedraaid, maar er zat nog geen nieuwe peer in. Met snijden was het vooral onhandig om geen licht te hebben. Ik zette daarom mijn hoofdlaamp en mijn zaklamp op mijn telefoon aan om enig zicht te hebben. Met het eten gebruikten we ook mijn zaklamp. Het ging zo wel, maar het was niet ideaal. Sophie en ik hadden weer tacorijst gemaakt (het recept van de vriend van Sophie). Er zaten tomaten, uien, knoflook, paprika en wortel in de saus. Verder hadden we er rijst en avocado bij. Het smaakte weer heerlijk! Na het eten maakte ik het fornuis schoon; belde ik mijn broertje en maakte ik mij klaar om te gaan slapen. Vanaf nu ligt Felicia ook gezellig bij ons op de kamer. 

Dinsdag 2 juli: laatste stagedag
Het opstaan was vanochtend erg lastig. De wekker ging namelijk weer om half 6. Na het ontbijt trok ik voor de laatste keer mijn groene ziekenhuisjurkje aan. Om iets voor 7 liepen we met z'n 4e naar de taxiplaats om naar het ziekenhuis te gaan. Felicia bleef alleen thuis, omdat ze onder andere nog erg moe was van alles. Met z'n vieren pakten we 1 taxi, die ons voor het ziekenhuis afzette. We zaten een aantal minuten met z'n zevenen in de taxi. Er zaten namelijk 3 mannen voorin en wij zaten met z'n 4e op de achterbank, wat verre van confortabel zat. Na de morning devosion gingen Sophie en ik terug naar de OK. Ik wilde nog graag een hele operatie zien, voordat ik weer met beide voeten op Nederlandse bodem stond. Toen we op de theater aankwamen, kleedde we ons om. We zagen dat ze net een operatie wilde starten, dus we maakte ons klaar om naar de operatieruimte te gaan (mondkapje en haarnetje op). Er zou een prostaatverwijdering plaats gaan vinden. Toen we aankwamen op de OK had de man al een infuus. De ruggenprik werd daarna gezet. Het personeel zette toen alles klaar om aan de operatie te beginnen. Ik heb niet zoveel meegemaakt tijdens de operatie, omdat ik eigenlijk niet keek. Sophie keek wel en praatte mij bij. Ze vertelde wat er wanneer ging gebeuren en of ik wel of niet kon kijken. Zij schatte dus een beetje in of ik het wel of niet aan kon om te zien. Toen de prostaat eruit was, hechtten ze het weer dicht. Ondertussen zogen ze allemaal bloed weg en lieten ze 2 drains achter in de buikholte. Nadat de man op een brancard gelegd was, reden ze hem naar de verkoever kamer. De operatieruimte maakte ze zo goed als schoon. Vandaag zouden er 7 operaties plaatsvinden, die allemaal door dezelfde chirurg verricht zouden worden. Het was dus wel doorwerken met schoonmaken; opruimen en de operatieruimte weer klaarmaken voor de volgende. Sophie en ik liepen met de man op de brandcard mee. Op de verkoever werd hij aan een monitor gelegd. Wij gingen daarna in de verpleegsterspost zitten, waar je ook nog andere patiënten kon zien liggen. Op dat moment voelde ik mij niet echt lekker. Ik had hoofdpijn, waarschijnlijk ook door het temperatuurverschil van binnen en buiten de OK en ik voelde mij wat dizzy. Ik at daarom een banaan en wat brood, maar dit hielp niet voldoende. Ondertussen was er een kijkoperatie begonnen. Als ik mij nu al zo voelde, leek het mij niet verstandig om de rest van de dag zo door te gaan. Daarom appte ik John, dat Sophie en ik naar huis zouden gaan. Emma en Anouk liepen vandaag mee op de kinderafdeling, maar daar was eigenlijk ook niet meer echt iets te doen. Zij gingen daarom ook met ons mee naar huis. Voordat we de taxi instapten, liepen we naar het winkeltje tegenover het ziekenhuis om chocoladepasta en wat frisdrank te halen. Ik kocht ook nog even wat credits voor de laatste dagen. Om 11 uur reden we met de taxi terug naar Kwati. Bij aankomst maakte ik een eitje voor Sophie en voor mij en aten we met z'n 4e het brood, wat we voor stage gesmeerd hadden. Felicia was bezig met de afwas toen we thuis kwamen, maar ze kwam voor de gezelligheid ook even bij ons aan tafel zitten. Toen we uitgegeten waren, kleedde ik mij om en russte ik in bed even uit. Nadat ik een stuk van mijn serie gekeken had, viel ik in slaap. Anderhalf uur later werd ik weer wakker. Toen iedereen wakker was, besloten we om het laatste deel van the hunger games te gaan kijken met z'n allen en niet te vergeten met CHIPS! Emma en Felicia hadden namelijk 3 blikken Pringles meegenomen vanuit Accra 😱👌. Emma en Anouk begonnen met koken, toen de film afgelopen was. Ik checkte even mijn telefoon. Mijn moeder had mij een bericht gestuurd, dat ik over ben naar het vierde jaar! 🎉 Er was namelijk een brief vanuit school thuis gekomen. Eigenlijk had ik dit al wel verwacht, maar de bevestiging is toch nog wel even fijn. We aten rond 6 uur zelfgemaakte nasi met groenten uit blik erbij (nog steeds de blikken vanuit Accra). Nu hadden we alleen nog een blik witte bonen in tomatensaus in de kast staan. Na het eten bespraken we, hoe we morgen de spullen aan het ziekenhuis willen gaan doneren. Ook verzamelden we nog spullen om extra te doneren, zoals pleisters; desinfectants, enz. Ieder van ons had nog best veel spullen over, wat we tot nu toe nog amper gebruikt hadden. Het ziekenhuis kan het dan beter gebruiken. Vervolgens deden Felicia en ik de afwas. Voor de verandering was het weinig vaat en droogte ik af. Hierna ordende ik mijn spullen, zodat ik mogen makkelijk een begin kon maken aan het inpakken van mijn koffer. Om kwart over 9 maakte ik mij klaar om naar bed te gaan. Morgen is gelukkig de laatste keer dat we echt vroeg op moeten. 

Woensdag 3 juli:
De wekker stond voor de laatste keer om 6 uur. Om kwart voor 6 werd ik wakker. Ik luisterde muziek om even wakker te worden. Toen ik op stond, was Sophie al in de kamer. De rest van de meiden kwamen ook binnen druppelen. Met z'n allen ontbeten we. Vervolgens maakte ik mij klaar om voor de laatste keer naar het ziekenhuis te gaan. We namen 2 dozen vol met spullen mee om te doneren. Omdat het voordeliger is om met z'n allen in 1 taxi te gaan, deden we dat. Het was proppen, want ook de donatiespullen en onze tassen moesten nog mee. Toen we om half 8 bij het ziekenhuis aankwamen, begon vrijwel meteen de morning devosion. Gister hadden we met John afgesproken om tijdens de morning devosion de spullen te doneren, dus toen er werd geroepen "Is there any annoucement?", liepen wij naar voren met onze donatiespullen. Felicia deed het woord. De ziekenhuismanager en John gaven ons een hand en bedankten ons voor de spullen. Hierna maakten we foto's met hen. Vervolgens liepen we met de spullen naar de administratie, maar daar zat niemand. Daarom gingen we naar de 'nursemanager' toe. We gaven aan hem en aan John klompjes, die we vanuit Nederland hadden meegenomen, om hen te bedanken. Verder lieten we de spullen een voor een zien en liepen we langs de afdelingen, waar we stage hebben gelopen. Daar gaven we aan elke afdeling een klompje. Ook gaven we nog 2 andere klompjes weg, aan mensen die veel voor ons betekent hebben in het ziekenhuis, zoals doktor Israël en Sebastian. Zij hebben mij onder andere erg goed geholpen. Sebastian hechtte bijvoorbeeld (erg goed) mijn wond en bij doktor Israël kon ik altijd terrecht. Ze waren erg dankbaar voor ons gebaar. Vervolgens gingen we ook nog naar de naar de NICU en naar de 'maturnity' om babymutjes uit te delen aan de moeders. Anouk had de zelfgebreide mutjes namelijk vanuit thuis meegenomen. De moeders waren erg blij en dankbaar. We mochten de mutjes ook vaak meteen al bij hun baby opzetten, waar we dan weer een foto van mochten maken. Echt heel lief. Nadat we alles aan iedereen gegeven hadden, namen we afscheid van John en haalde ik mijn dossier op. Dan kon ik dat mee naar huis nemen. Hierna haalde we boodschappen voor vanavond en voor in de trotro in het winkeltje tegenover het ziekenhuis. Op de terugweg naar Kwati zat Sophie voorin bij mij op schoot. Het was niet comfortabel, maar er was niet echt een andere optie. Rond half 10 waren we al weer thuis. Ik deed vrijwel meteen de was, zodat ik die spullen op tijd kon inpakken. Toen de was buiten hing, pakte ik zo ver ik kon mijn koffer in. Ik kwam er achter dat ik nog best veel ruimte over had, dus Felicia deed wat kleding bij mij in de koffer. Zij had namelijk niet genoeg ruimte meer. Na het pakken gingen we lunchen. Emma en Anouk hadden al geluncht, maar zaten nog wel aan tafel. Sophie en ik gingen erbij zitten. Felicia was nog even met haar koffer bezig, dus zij kwam er later bij. Ik bakte weer een eitje, maar dit keer niet met geroosterd brood. De tosti-ijzer deed het namelijk niet, omdat de stroom al uit was sinds we thuis kwamen van het ziekenhuis. Het was dus bloed heet, met inpakken en wassen al helemaal. Toen we aan het lunchen waren, kwam Lidia binnen. Ze keek met ons mee naar de kleding, die we verzameld hadden. Britt en Marleen hadden namelijk nog wat kleding achtergelaten en wij hebben ook nog kleding, die we hier zouden willen laten. We bespraken met Lidia hoe we de kleding het beste konden uitdelen. Ze vertelde dat echt iedereen blij is met alles, zelfs als ze het nu nog niet passen. Dat is dus een mooi vooruitzicht! We gaven Lidia zelf ook nog wat spulletjes, voornamelijk vitamine C tabletten voor onder andere haar kinderen. Die potten hadden wij al geopenend, dus konden we ze niet meer doneren aan het ziekenhuis. Het leek ons daarom leuk om ze aan Lidia mee te geven. Haar kinderen kunnen daar zeker wat mee. Na de lunch vertrok Lidia weer naar haar moeder (onze buurvrouw) en ging ik even op bed liggen. Het was eigenlijk pas 1 uur, maar het voelde al veel later. Ik probeerde wat te slapen, maar het was veel te heet. Van slapen kwam dus niet zoveel. Om half 6 kookte ik met Sophie spaghetti voor Emma en voor mij en witte bonen met tomatensaus met rijst voor de rest. Emma en ik lusten namelijk geen bonen, maar deze moesten wel op. We hadden gelukkig ook nog wat spaghetti, die op moest, dus dat kwam goed uit. We kochten alleen nog tomatensaus erbij en klaar waren we. Nog steeds deed de stroom het niet... Na het eten ging de stroom letterlijk een aantal keer voor 1 minuut aan en daarna wéér uit. Om half 8 bleef de stroom gelukkig aan staan. Dit was ook wel echt nodig, want zowel mijn powerbank als mijn telefoon waren op een gegeven moment leeg. Nadat Emma en Anouk klaar waren met de afwas, maakte ze (zoete) popcorn. We aten dit in de woonkamer met z'n 4e op. Ons laatste restje mais moest natuurlijk ook op he haha. Ondertussen was de halve finale van de meiden bezig. Na de 90ste minuut was het nog steeds 0-0, dus dat betekende verlenging. De 99ste minuut werd er door Nederland gescoord!!😱🎉 Ze zijn gewoon door naar de finale van het WK!!!!!! Toen de wedstrijd afgelopen was, ben ik gaan slapen. De uitslag moest ik natuurlijk wel weten voor het slapen gaan.

Donderdag 4 juli: laatste dag in Kwati
Vannacht sliep ik niet echt goed. Ik werd veel wakker, maar gek genoeg niet van de hoofdpijn of andere klachten. Alleen als ik een drukke activiteit gedaan heb, heb ik nog last van mijn hoofd. Van misselijkheid en overgeven heb ik totaal geen last meer, wat erg fijn is. De wond is ook mooi aan het helen. Er zit alleen nog wat vocht onder de wond en de hechtingsknoopjes zitten er ook nog in. Dit gaat als het goed is vanzelf weg. Even geduld nog dus. 
Toen ik om half 8 wakker was, keek ik een aflevering van mijn serie. Hierna ging ik naar de eetkamer. Anouk en Emma waren al op, dus ik ontbeet met hen. Sophie en Felicia kwamen er later ook bij zitten. Met z'n allen kletsten we wat, waarna Sophie en ik ons omkleedden om naar de basisschool te gaan. Emma en Anouk belden de motors om ook naar hun school te kunnen. Wij moesten namelijk nog een sleuteltje van de leskast afgeven en we hadden ook nog klompjes meegenomen als bedankje. Anouk en Emma doneerden op hun school ook nog wat kleine schoolspulletjes, wat wij van thuis meegenomen hadden. Onze school was wat rijker, dus vandaar het besluit dat zij het aan hun schoolkinderen zouden geven. Ik vond het leuk om nog even naar onze school te gaan, omdat ik er met de laatste voorlichting niet bij was geweest. Nu kon ik toch nog afscheid nemen. Helaas was onze docent er niet, dus gaven we de 2 klompjes aan de directeur van de school. Hij was erg blij met de klompjes. Hij vertelde dat hij ervoor zou zorgen dat de klompjes bij onze docent kwamen en hij zou haar bedanken namens ons. Na nog wat foto's gemaakt te hebben bij de school, liepen Sophie en ik weer terug naar huis. Felicia was thuis gebleven, omdat ze zich duizelig voelde. Zij maakte daarom voor ons de deur open, toen wij thuis kwamen, want Anouk en Emma waren nog weg. Toen ook zij thuis kwamen, kletsten we even op onze kamer. Vervolgens veegte ik de badkamer (douche en wc); de woonkamer en de achterste kamer, waar ik mijn koffers gestald had. De kamer van Marleen en Felicia hadden zij al helemaal opgeruimd, dus daar hoefte alleen nog een klamboe van het plafond gehaald te worden. Hierna spraken we met z'n allen af, dat we de rest morgenochtend vegen en opruimen, omdat we anders bezig blijven met schoonmaken. Lidia en de kinderen komen vanavond namelijk ook eten en wij lopen vanuit buiten ook weer met zandvoeten naar binnen, dus dat schiet niet op. Na het vegen had ik wel weer even genoeg gedaan, dus lag ik even op bed. Om vier uur gingen we met z'n 4e het dorp in om ballonnen uit te delen en boodschappen te doen. Dit was een hele belevenis. Kinderen en zelfs volwassenen besprongen je om een ballon in handen te krijgen. Als ze er al een gehad hadden, verstopten ze die om er nog meer te kunnen krijgen. De hele kleine kinderen waren soms bang voor ons, dus dan gaven we de ballon aan de moeder. Een man langs de weg zag wat wij aan het doen waren en riep iets naar ons en stak zijn duim op. Ondanks dat we het niet konden verstaan, snapten wij dat hij het goed van ons vond dat we dit deden. Om de kinderen zo blij te zien met zo iets kleins, vind ik echt bijzonder. Echt een mooi moment om meegemaakt te hebben. Toen we om kwart over 5 thuis waren, pakte ik mijn rust. Felicia en Anouk begonnen met koken. Lidia en haar kinderen zouden vanavond mee komen eten als afscheid. We aten plantain met de Ghanese saus, die ook gebruikt wordt voor de Jolof. Daarbij hadden we nog wat mayonaise en een klein beetje ketchup. We hadden kaarsjes aangedaan, maar de stroom ging de hele tijd aan en uit, waardoor de ventilator de kaarsjes uit blies. Daarom zetten we dus zaklampen op tafel. De kinderen van Lidia kregen van ons een aantal ballonnen en allebei een knuffel. Hier waren ze erg blij mee. Ze waren er de hele tijd mee bezig, ook tijdens het eten haha. Nadat we Lidia een grote klomp gegeven hadden, als bedankje, wilde Sophie en ik de afwas gaan doen. Dit liep echter anders. De kids van Lidia wilde ons dol graag helpen. Ze deden net als wij handschoenen aan, die natuurlijk veel te groot waren. Toen bestudeerden ze de afwasborstel, waarna ze begonnen aan het afwassen van het bestek. Ik kon ze eigenlijk amper helpen, want ze wilden het graag zelf doen. Nadat we het laatste bord gehad hadden, ging ze met Lidia mee naar huis. Sophie en ik waste nog 3 grote pannen af en maakte ons daarna klaar om naar bed te gaan. De anderen lagen al op bed, dus voor ons was het ook de hoogste tijd.

Vrijdag 5 juli:
Om kwart over 6 werd ik wakker. Mijn wekker zou om kwart voor 7 gaan, dus die zette ik maar uit. Voordat ik op stond, checkte ik mijn telefoon. Hierna ging ik ontbijten. Emma, Sophie en Anouk zaten ook al aan tafel. We maakten de eitjes; de pasta en het brood op. Na het ontbijt kleedde ik om en pakte ik de laatste spullen in. Ik haalde mijn bed af; deed de klamboe in het hoesje en deed samen met Emma de afwas. Vervolgens veegde ik onze kamer nog even en keek ik of ik alles ingepakt had. Samen met Emma liepen we alle kamers langs om te zien of we nog wat achter hadden gelaten. Alleen op de douche stonden nog shampoo's, die we weggooiden. Inmiddels was Lidia ook naar ons huis gekomen. Sophie en ik wogen onze koffers nog, voordat we het huis verlieten. Voor ons huisje maakten we een groepsfoto met Lidia, de moeder van Lidia en de zus van Lidia, die bij haar moeder woont. Ook gaven we haar nog een klompje voor haar goede hulp. Toen was het moment van afscheid... We omhelsden iedereen en liepen naar de trotro. Toen ik naar het toilet ging, werd de trotro al ingeladen met bagage. Dat was dus al gebeurd. Iedereen instaleerden zich in de trotro en zwaaiden toen we wegreden uit de straat. Om iets voor 9 reden we met de trotro langs het ziekenhuis, waar we stage liepen. Felicia haalde nog wat drinken, dus dat was het perfecte moment om een foto te maken. Onder weg maakte ik nog meer foto's en genoot ik voor het laatst van het uitzicht. Als we op een verhard deel reden, keek ik een aflevering van een Netflix serie. Dat kwam niet heel veel voor helaas, dus luisterde ik muziek. Door al die hobbels kreeg ik ook weer hoofdpijn..... Dat was verre van fijn, maar het is voor een goed doel. Tijdens de rit moesten we uitstappen om onze paspoorten te laten controleren. 2 mannen in uniform zaten aan een tafeltje en schreven wat gegevens op en vroegen ons een aantal dingen. Hierna konden we onze reis weer vervolgen. Onder weg stopten we bij een clinic om de klamboe's te doneren. Emma had namelijk klamboe's gratis gekregen, met de voorwaarde om ze in Ghana te laten. Het leek ons daarom leuk om ze te doneren. De clinic was erg blij met onze gift. Ze hadden het totaal niet zien aankomen. We maakten nog een groepsfoto met het hoofd van de afdeling, met ook de klamboe's erop. Vanuit daar reden we door naar het hotel in Accra. Op het eind zette ik google maps aan om ons naar het hotel te leiden. Rond half 2 kwamen we in het hotel aan. Daar checkten we in. We kregen 2 familiekamers in plaats van 3 normale kamers, maar de prijs was hetzelfde. We gingen met z'n allen naar een familiekamer, want de andere kamer moest nog schoon gemaakt worden. Felicia stalde haar spullen dus bij ons op de kamer. We ploften met z'n allen op de bank. Er was namelijk ook een woonkamer met een tv. Nadat iedereen zijn tel had gecheckt, want ja we hadden WIFI, liepen we naar receptie. We betaalden de kamers en Felicia kreeg de sleutel van haar kamer. Vervolgens liepen we naar de KFC, want we hadden erg trek. Toen we weer terug in het hotel waren, rustten we uit op onze kamers. Ik kon nu eindelijk weer Youtube kijken, want dat ging nu niet van mijn MB's af. Na wat filmpjes van het Nederlands elftal gekeken te hebben, kwam Felicia naar onze kamer toe. Samen bespraken we wie er met haar naar het vliegveld ging om haar vriend op te halen. Uiteindelijk gingen Sophie en Felicia samen naar het vliegveld. Emma, Anouk en ik bleven met z'n 3e op de kamer. Onze kamers waren verbonden met elkaar door een tussendeur, die we open hielden. Zo konden we alle 3 gewoon in bed iets voor ons zelf doen en toch communiceren. Naast een woonkamer en 2 slaapkamers, was er ook nog een grote badkamer met een douche met warm water. 2 airco's waren ook op de slaapkamers aanwezig, maar helaas deed er er maar 1. Verder hadden we gewoon een dekbed, waaronder we konden liggen. Echt lekker om niet zwetend in bed te hoeven liggen met een lakentje om. Voordat Sophie, Felicia en haar vriend terug waren, regelde Emma, Anouk en ik een tafel in het resaurant. Het was bom vol, want op vrijdag is het altijd BBQ-avond. Dan komen er ook veel mensen van buitenaf naar het hotel toe om te eten. Buiten was er een live band en stond er voetbal op. Af en toe werd er ook nog meegezongen. Toen de andere drie terug kwamen van het vliegveld, hadden wij een tafel buiten gekregen. Zij kwamen bij ons aan tafel zitten. Ik haalde van de kamer eerst oordoppen op, want buiten was de muziek erg hard en niet heel fijn voor mijn hoofd. Met oordoppen was het redelijk te doen. Na weer Alvaro en kip besteld te hebben, kletsten we wat en keken we voetbal op de tv boven ons. Toen we het eten kregen, kreeg ik vis in plaats van kip. Ik vroeg dus weer om de kip. Tussendoor mocht ik wat pizza van Sophie eten, die erg lekker was. Het was een erg gezellige avond met z'n alle🎉. Om 10 uur lagen we in bed. Nog steeds hoorden we de muziek erg goed. Dit was rond half 12 afgelopen, waarna we rustig konden slapen.

Zaterdag 6 juli en zondag 7 juli:
Om half 8 stond de wekker om om 8 uur te gaan ontbijten. Toen we naar beneden liepen, ging er op de eerste verdieping het brandalarm af. Het bleek dat dit uit de kamer van Felicia en Joris kwam. Het personeel haalde de brandmelder van de muur, waarmee het probleem (tijdelijk) opgelost werd. Bij het ontbijt hadden ze dit keer scoons met kaas en wafels. Hierbij kon je brood roosteren. Ook bestelde ik nog een eitje, die ik op brood kon doen. Na het ontbijt gingen we terug naar de kamer om ons klaar te maken om naar de artmarket te gaan. Ik was al vrij snel klaar, dus ik belde nog even kort mijn moeder. Zo gek eigenlijk dat je je dan beseft, dat je haar morgen weer in het echt gaat zien na bijna 3 maanden. Met 2 ubers gingen we naar de artmarket om souverniers te kopen. Ik zat in de taxi bij Felicia en Joris. Onderweg kwamen we van alles tegen, wat wij graag aan Joris uit wilden leggen. De hele rit vertelden we allemaal verhalen over hoe het er een beetje in Ghana aan toe gaat. Dit was erg leuk om te doen. Alsof je een expert was in een ander land haha. Op de artmarket was het zoals voorheen veel geschreeuw en getrek. Iedereen wilden nog zijn laatste souverniertjes halen, voordat we naar huis zouden gaan. Gelukkig wisten we precies wat wij voor wie wilden halen, waardoor we dus gericht konden zoeken. Het afdingen was nog steeds niet mijn ding, maar ik werd door de groep goed geholpen. Nadat iedereen zijn souverniers binnen had, bestelden we een uber naar de Burger King. Daar aten we onze lunch/avondeten. Bij mij ging het bestellen niet al te best, want de meneer aan de bali sloeg steeds het verkeerde aan. Uiteindelijk had ik veel te veel, dus nam ik dat mee naar het hotel. Dan kon ik het later nog op eten, als ik trek zou krijgen. Toen iedereen zijn eten op had, gingen we de supermakrt in. Daar kochten we eten en drinken voor in het vliegtuig. Vanuit daar reden we weer met de uber naar ons hotel. Met z'n allen hadden we nu 1 hotelkamer (familiekamer), omdat we maar 1 kamer konden aanhouden tot 7 uur s'avonds. Voordat we naar de artmarket gingen, verplaatsten Sophie, Emma, Anouk en ik onze spullen naar de kamer van Felicia en Joris. Onze kamersleutel leverden we toen al in. De kamer was namelijk weer geboekt door anderen. Ik legde mijn koffer open op het bed en pakte strategisch mijn souverniers in. Ik wilde natuurlijk niet dat het stuk zou gaan in de koffer. Hierna ging ik douchen. Er was een boiler, wat dus warm water betekende! Dat was erg fijn. Het douchen liep echter niet zoals ik het mij voorgesteld had. Nadat ik mijn haar had uitgespoeld, zeepte ik mij in. Toen hield het water er mee op.... De druk was er af, dus er kwam geen water meer uit. Ook uit de kranen en uit andere hotelkamers kwam geen water. Toch moest ik mij wel afspoelen of iets, want afdrogen met al het zeep er nog op is ook geen pretje. Emma had gelukkig nog vochtig toiletpapier mee, wat ik mocht lenen om het zeep er af te krijgen. Dit lukte niet al te best, maar het was beter dan niets. De rest van de meiden wilden ook nog douchen, maar dat was op dit moment geen optie. Zij wachtten daar dus even mee. Op een gegeven moment deed het water het weer. De anderen gingen daarom maar snel even onder de douche staan. Wel fijn dat ze dit snel deden, want nadat de laatste gedoucht had, deed het water het alweer niet meer. Inmiddels was het alweer 6 uur geweest, dus pakten we onze koffers voor de laatste keer goed in. Joris en Felicia gingen naar een ander hotel, dus van hen namen we afscheid. Wij bleven nog tot iets voor 7 op de hotelkamer. Daarna leverden we de sleutel bij de receptie in. Vervolgens was de airportshuttle aangekomen bij het hotel. Deze hadden we s'ochtends geregeld. De chauffeur laadde onze bagage in en reed ons naar de vertrekhal. Het was erg druk op het vliegveld, ook omdat het maar een klein vliegveld was. In Accra checkten we eerst de koffers in. Hierna was al weer tijd voor de paspoortcontrole en de douane, dus dronk ik 2 water flesjes leeg. Voordat we door de douane gingen, moesten we eerst een formulier invullen voor de ambassade (denk ik). Ook moest ik eerst nog langs een vrouw om het ingevulde blaadje; mijn paspoort en de boarding pass te controleren. Verder werd er daar ook nog een foto van mij gemaakt en werden er vingerafdrukken afgenomen. Hierna konden we dan eindelijk door de douane. Na gefouilleerd te worden, liepen we met z'n allen over het vliegveld. We shopten wat spullen voor Sophie, want zij had nog best veel cedi's over, die ze graag op wilde maken. Nadat Sophie een beeldje en tasjes gekocht had, zochten we een eettentje. Overal op het vliegveld werd er voetbal uitgezonden op grote schermen. De Afrika cup was namelijk bezig. Als er gescoord werd, hoorde je dat over het hele vliegveld haha. Ik maakte mijn cedi's op aan het 'avondeten'. Ik had nog net genoeg geld voor een croissant en een chocoladecroissant. Ik kreeg van Emma nog een kipnugget, die zij nog over had en zelf had ik ook nog wat eten. Na het eten liepen we naar de gate. Toen we net wilden gaan zitten, kwam het personeel naar ons toe, om ons te vertellen dat we naar een andere gate moesten. De gate was namelijk gewijzigd. Wij liepen daar dus heen. Rond 11 uur konden we al boarden. Dit was wel bijzonder, want dit was een uur voor vertrek. Toen we eenmaal weg konden vliegen, probeerde ik te gaan slapen. Van Emma mocht ik een slaappil hebben, maar helaas heeft dit niet echt gewerkt... Tussendoor kwamen ze met maaltijden langs en tijdens de vlucht was er veel turbulentie, waardoor het slapen dus al helemaal niet lukte. Na een 6 uur durende vlucht, kwamen we aan in Parijs. Het was nu twee uur later, dan wat wij vanuit Ghana gewend waren. Dit was wel even wennen, want het was dus al kwart over 8 s'ochtends bij aankomst in Parijs. Met een trap gingen we het vliegtuig uit. Hierna werden we met een bus naar de aankomsthal gereden. Vanuit daar gingen we naar het toilet en dronken we wat, omdat we zagen dat de douane er aan zat te komen. Op de heen weg hoefden we niet langs de douane, dus dit hadden we daarom nu ook niet verwacht. Na de douane werd mijn paspoort gecontroleerd, waarna we bij een restaurantje gingen eten. Ik had nog best veel eten over, dus ik kocht alleen iets lekkers. Ik at een koffiebroodje met een smoothie👌😍 en dan nog wat crackers, die ik over had. We aten het bij de gate op, omdat er ergens anders plek was. Het was echt druk op het vliegveld, waarschijnlijk ook door de vakantiegangers. Anouk en Emma gingen nog even naar een shop, waar ze parfum verkochten. Daar kocht Anouk een luchtje voor haar vriend. In de tussentijd had ik mijn Ghanese simkaart er uit gehaald en er een Nederlandse in gedaan. Met z'n allen gingen we, net voordat we konden boarden, naar de wc. Toen we van de wc terug kwamen, liepen we naar een Amsterdamse vlucht. We dachten dat dit onze gate was, maar het bleek een vlucht eerder te zijn. Het personeel van die vlucht wees ons hierop en vertelden ons dat wij een gate verder moesten gaan staan. Er stonden namelijk 2 gates open van vluchten naar Amsterdam, maar die van ons zou pas om half 1 gaan. Gelukkig wees deze vrouw ons er op, anders waren we te vroeg in Nederland aangekomen haha. Na deze mededeling gingen wij in de rij er naast staan. Daar stonden een stuk of 10 mensen, dus we waren wel erg vroeg. We zouden pas over 5 minuten gaan boarden. Omdat het geen zin meer had om te gaan zitten, bleven we in deze rij staan. Dan konden we ook redelijk snel het vliegtuig in. Om 1 uur stegen we op. In de slurf naar het vliegtuig zagen we Anouks koffer op de kar liggen. We wisten dus in ieder geval dat onze koffers meegekomen waren. Dat was wel een lekker gevoel. De vlucht was helemaal vol geboekt, met ook vooral veel kinderen/baby's. Dit was wel iets minder prettig, want Sophie en ik hadden 2 kinderen voor ons zitten, die constant aan het huilen waren. Het scheelde dat het maar een korte vlucht was, maar alsnog was het erg vervelend. Tijdens de vlucht kregen we ook nog ontbijt. We kregen een sandwich met kaas en ik nam een kopje thee. Toen dat op was begonnen we alweer aan de daling. Voor mijn gevoel zaten we letterlijk net haha. Later bleek dat we iets meer dan een half uur gevlogen hebben in plaats van anderhalf! Mijn gevoel klopte dus wel. Nadat we het vliegtuig uit kwamen, hielden we een plaspauze en liepen we naar de bagage band. Eigenlijk vrijwel meteen hadden we onze koffers. Ze kwamen allemaal na elkaar. Een aantal ouders stonden nog in de fille, dus nadat we onze koffers hadden, bleven we even bij de band wachten totdat iedereen er was. Op dat moment zagen we dat Anouks koffer stuk was gegaan. Hiermee gingen we dus naar een bali, waar ze instructies kreeg. Vervolgens was het tijd om naar onze familie te gaan!! We waren best wel zenuwachtig, maar we hadden er vooral erg veel zin in. Toen we door de deur liepen, stond iedereen achter de hekken. Mijn ouders hadden beiden een roos meegenomen. Echt super lief. Na wat tranen; knuffels en lieve woorden gingen we met de meiden en alle familie wat drinken. Er werden verhalen verteld over Ghana, die wij bijvoorbeeld niet in onze blog gezet hadden. Rond 4 uur namen we van iedereen afscheid, want iedereen wilden op tijd thuis zijn voor de WK-finale haha. We maakten wat foto's en met de meiden spraken we af contact te houden, sowieso via de app. Het was vreemd om na zo'n lange tijd weer bij je familie te zijn; Nederlands te horen en zonder 5 anderen te zijn. Daar moest ik wel even aan wennen. Mijn vader en mijn broertje gingen met mijn koffer in een auto en mijn moeder en ik zaten met de andere koffer in haar auto. We reden op de weg naar huis langs de mac drive. Ik wilde dat super graag, omdat ik vooral de mac flurrie gemist had haha. Toen we allemaal bij mijn moeder thuis waren, keken we de voetbalwedstrijd en aten we het eten op. Helaas was het geen goede wedstrijd en verloor Nederland met 2-0 van Amerika. Mijn vader ging toen naar huis. Aan mijn moeder en mijn broertje gaf ik de souverniers. Voor mijn moeder had ik 2 handgemaakte schaaltjes mee genomen, want ik wist dat ze daar blij mee zou zijn. Voor mijn broertje kocht ik een Ghanees leren armband. Hij was er ook erg blij mee, maar helaas ging de sluiting vrijwel meteen stuk... Verder pakte ik met mijn moeder de 2 koffers uit. De kleding van Felicia deed ik in een plastic zak en al mijn kleren gingen in de was. De rest van de spullen ruimde ik op. Hierna nam ik een stukje appeltaart, want die had mijn moeder speciaal voor mijn thuiskomst gemaakt. Het smaakte echt super goed en ik had er zelfs slagroom bij! Na nog wat met mijn moeder gekletst te hebben, ging ik douchen! Een heerlijk warme douche en je eigen douchegel👌😍. Na echt een lange tijd onder de douche gestaan te hebben, ging ik lekker mijn bed in. Mijn moeder kwam mij zelfs nog toedekken haha. Het bed lag zo lekker, dat ik meteen in slaap viel. 

Dit was de laatste Ghana blog. Bedankt voor het lezen en voor de super leuke reacties onder de blogs. Ik heb ze stuk voor stuk gelezen en er echt van genoten. Het was een mooie tijd in Ghana, zoals jullie konden gelezen. Met de meiden heb ik er echt van genoten 😍.